Viva Italia! Part 4 – Riviera di Levante

źródło: parcoportofino.it

Na Via XX Septembre (20m n.p.m.), przy charakterystycznej kotwicy, odnajdujemy tabliczki oraz oznaczenia szlaków. Tu właśnie ma swój początek nasza trasa. Ostatnie zakupy spożywcze, w postaci czterech jabłek i możemy ruszać w drogę ;)

Przy Via Bartolomeo szlak przechodzi w ścieżkę, przekształcającą się następnie w schody, liczące ponad 900 stopni, wznosząc się delikatnie w kierunku południowym. Mijamy gaje oliwne, ogrody i wysokie mury ukrywające urodziwe wille i domki wiejskie. I wszystko byłoby pięknie gdyby nie, towarzysząca nam na szlaku i próbująca uprzykrzyć życie, grupa amerykanek, hałasująca muzyką puszczaną z radia. Na szczęście udaje nam się odstawić je trochę. Szkoda byłoby w ten sposób rujnować sobie ten piękny dzień. Schodami pośród kolorowych domostw docieramy do wioseczki San Rocco, zawieszonej około 220 m n.p.m nad Camogli.

Z okolic kościoła Chiesa di San Rocco możemy podziwiać piękną panoramę na całe wybrzeże, od Camogli po samą Genove. Niestety, jesteśmy również naocznymi świadkami jednego z kliku dużych pożarów lasów, trawiących, w okresie letnim, wybrzeże liguryjskie.

W San Rocco odpoczywamy chwilkę i uzupełniamy zapasy wody w znajdującej się w centrum wioski, przykościelnej studni. Przy cmentarzu kościoła Chiesa di San Rocco szlak rozgałęzia się. Dalej wzdłuż wybrzeża wiedzie marszruta do Punta Chiappa, oznaczona dwoma trójkątami. Z kolei droga zaplanowana przez nas, znakowana pustym kołem, skręca w głąb lądu i wspina się w kierunku località Gaixella.

Jesteśmy ukontentowani - całe towarzystwo, włącznie z wspomnianymi już Amerykankami, wybiera drogę wzdłuż wybrzeża. W ten sposób zostajemy na szlaku sami :) Wokół wznoszącej się ścieżki, w północnej części parku, dominują gęste krzewy oliwek. Całą drogę uatrakcyjniają ręcznie malowane płytki ceramiczne, przedstawiające kolejne stacje Drogi Krzyżowej.

Otoczenie naszego szlaku spacerowego powoli zmienia się. Krzewy przechodzą w cudownie zielony, mieszany las dębowy i kasztanowca, dający nam chłodny i przyjemny cień. Przy kamiennym ołtarzu al Sacro Cuore, wieńczącym Drogę Krzyżową, robimy krótki postój na odsapnięcie. Nieco dalej znajduje się przedostatni kranik, umożliwiający uzupełnienie wody pitnej.

W Gaixelli, będącej ważnym węzłem szlaków pieszych, wyposażonym w ławki, drewniane stoły do odpoczynku i ostatnie ujęcie wody, nie zatrzymujemy się. Prowadząca stąd leśna ścieżka, w około 35 minut, wyprowadza nas na szczyt Monte di Portofino (610 m n.p.m.). Poniżej szczytu, na łące otoczonej wysokimi drzewami, znajduje się - wykorzystywany jako schronienie w słoneczne dni, stary semafor sygnalizacji świetlnej - Semaforo Vecchio. Stąd już blisko do punktu widokowego, z którego możemy podziwiać - po lewej - wspaniałą scenerię Rajskiej Zatoki (Golfo Paradiso) z Recco i Camogli na czele:

I nie mniej fantastyczny widok na prawo, to znaczy - Zatokę Tigullio (Golfo del Togillio) ciągnącą się z Portofino przez Santa Margherita Ligure, Rapallo, Zoagli aż po Sestri Levante. W takich okolicznościach z przyjemnością można spałaszować po jabłku ;)

Ze szczytu Monte di Portofino, szybko schodzimy ku, określanemu jako serce parku naturalnego - Pietre Strette. Stąd można dotrzeć w praktycznie każdy ważniejszy zakątek parku: do Santa Margherita, Gave, Paraggi, Portofino Mare, Base 0, San Fruttuoso, Toca, Monte Tocco czy Camogli z którego przyszliśmy. Niebrzydko tu :)

Mijamy wysokie głazy i złazimy w dół przez przyjemnie chłodny dębowo-grabowy las. W okolicy źródła Caselle i starego młyna, dziś wykorzystywanego jako domostwo z restauracyjką, szlak przechodzi w mocno nasłonecznione zbocze, którego ostro opadającymi serpentynami, docieramy do miniaturowej zatoczki skrywającej niewielką osadę.

Zatoka słynie z głębokiej i niezwykle czystej wody, w słonecznie dni mieniącej się wszystkimi odcieniami turkusu i szmaragdowej zieleni. Opactwo znane jest również z "Chrystusa z Głębin". W pewnej odległości od brzegu, na dnie morza spoczywa brązowy posąg Cristo degli Abissi, wykonany w 1954 roku ku pamięci tym, którzy zginęli na morzu oraz w geście wdzięczności za opiekę nad tymi wszystkimi, których życie i praca były i są związane z morzem.

W San Fruttuoso odpoczywamy kilka chwil. Kusi mnie, by w tym czasie schłodzić trochę rozgrzane ciało, wskakując z klifu w toń szmaragdowej tafli morza liguryjskiego, ale tłumy ludzi na brzegu tym razem skutecznie mnie zniechęcają. Ruszamy zatem dalej. Przed nami jeden z najbardziej fascynujących i zarazem trudnych odcinków szlaków trekingowych w Parku Naturalnym.

Kontynuujemy wędrówkę wąską, w kilku miejscach mocno eksponowaną, jednak ubezpieczoną ścieżką. Tak docieramy na Passo del Bacio, miejsca owianego tragiczną legendą o ostatnim pocałunku dwóch zdesperowanych kochanków, tuż przed ich samobójczym skokiem w przepaść.

Trasa jest niezwykle widokowa, jest jednak jeden mały szczegół komplikujący nasze położenie. Dosłownie wysychamy z pragnienia, a na ujęcie wody na razie nie mamy co liczyć. Na którymś z kamieni pod niewielkim drzewem wyciągamy ostatnie koło ratunkowe w postaci dwóch jabłek. To dodaje nam nieco sił na kolejne łagodne podejście. Z ratunkiem przychodzi Batterie - jedno z wielu starych umocnień obronnych z II Wojny Światowej rozlokowanych na grzbiecie. Na jej terenie zlokalizowany jest życiodajny kranik z wodą. Woda z uwagi na nasłonecznienie zboczy jest... ciepła, nie ma to jednak zbyt wielkiego znaczenia. Pijemy, pijemy, pijemy bez końca! Batterie, która swoją nazwę zawdzięcza obecności w tym miejscu baterii przeciwlotniczych w przeszłości, to również świetny punkt widokowy na całą Rajską Zatokę. Mimo zmęczenia i dokuczającego słońca, nie potrafię sobie odmówić jeszcze jednego zdjęcia :)

Po zaspokojeniu pragnienia, łapiemy drugi oddech i już nieco spokojniej kontynuujemy spacer w kierunku San Rocco. Przechodzimy przez niewielką wioskę Mortola, złożoną z małej grupy bardzo charakterystycznych domków. W zasadzie przechodzimy przez domki dosłownie ;)

W samym San Rocco, już się nie zatrzymujemy. Schodzimy od razu do Camogli skąd startowaliśmy. Wycieczkę zamknęliśmy w ~ 7.5 godziny, co daje nam w efekcie całkiem niezłą wyrypę w dość ekstremalnych warunkach. Poniżej nasza trasa wrysowana w mapkę Parco Naturale Regionale di Portofino wraz z kierunkiem przejścia.

Jak na tak niewielkie miasteczko rybackie kamienice są bardzo wysokie. Jest to efekt przebudowań dokonywanych przez ich właścicieli na przestrzeni wieków. Kiedy rodziło się dziecko, albo marynarz wracał z długiego rejsu, dobudowywano kilka pokoi lub nowe piętro. Ciekawostką jest fakt, że w Camogli kamienice dochodziły do samej plaży. Kiedy rozpoczęła się moda na nadmorskie deptaki camogliesi nie chcieli być „w tyle” i wyburzyli pierwszy rząd kamienic dodając promenadę ;) Dziś dzięki temu możemy podziwiać efekty tej rozbudowy i cieszyć oko miasteczkiem w pełnej okazałości. Wzdłuż promenady znajdują się liczne restauracyjki, bary, lodziarnie i sklepiki z pamiątkami.

Promenadę od przyportowego placyku rozdziela Chiesa Santa Maria Assunta (Kościół Matki Boskiej Wniebowziętej). Wybudowany został w XII w., jako niewielki kościółek na skalistej wysepce koło Camogli, później wysepka została połączona z lądem i dziś jest częścią miasteczka. Z zewnątrz prezentuje się dość skromnie, w środku jest podobno bogato zdobiony, o czym jednak nie udaje nam się przekonać na własne oczy.

Chwilę wcześniej wspominałem o "ustawce" jaką mieliśmy w Camogli. Przed wyjazdem, wertując różne liguryjskie portale, Nuctea natrafiła na kamerkę SkylineWebcams z widokiem na promenadę miasteczka. I właśnie wykorzystując kamerkę umówiliśmy się z naszymi bliskimi na okolice 17-tej, żeby im pomachać ;)

Po "pomachaniu" i krótkich rozmowach telefonicznych ("bo coś nas nie ma", albo "bo coś krzywo machamy :D") uciekamy z promenady, skrywając się w błogim cieniu kamienic. Na promenadzie jest chyba z tysiąc stopni! Najwyższa pora na lody!

Powoli zmęczenie daje znać o sobie, nie mamy już mocy na dalsze zwiedzanie miasteczka. Postanawiamy zawinąć się z powrotem na camp do Rapallo. Mimo ciężkiego dnia nie potrafimy sobie jednak odmówić wieczornego spaceru nad morze. Ten piękny, pełen wrażeń dzień, kończymy - tradycyjnie już można rzec - butelką wina na naszej ławeczce na tarasie promenady :)

Aby w pełni docenić zalety rajskiego położenia Portofino, koniecznie trzeba wybrać się na spacer uliczką via alla Penisola, wspinającą się na południowy cypel. Po kilku minutach docieramy na kolejny placyk, przy przy którym znajduje się Chiesa di San Giorgio. Kościółek, wewnątrz którego znajdują się podobno relikwie św. Jerzego, został wzniesiony w miejscu sanktuarium, które wybudowali tutaj rzymscy żołnierze.

Nadrzędnym argumentem dla którego warto tutaj podejść, jest punkt widokowy. Z tarasów placyku przed kościołem San Giorgio mamy zapierający dech w piersiach widok na maleńkie Portofino i lazurowo-turkusowe Morze Liguryjskie.

Natomiast prawdziwym przebojem Sestri Levante, w moim przypadku przynajmniej, były lody zrobione na kształt róży. Tu muszę wspomóc się cytatem samego siebie: "byłem pod takim wrażeniem loda, którego zrobiła mi ta dziewczyna". Nic dodać, nic ująć ;)

Ruch drogowy przez "Galerie" odbywa się są na przemian, ponieważ bardzo mała szerokość tunelu nie zezwala na przejazd dwóch samochodów w obu kierunkach jednocześnie. Imponujące jest to, że jeszcze w latach dwudziestych XX wieku tunele były używane przez pociągi, zanim linia została przeniesiona dalej w górę rzeki. W tunelach zabronione jest poruszanie się pieszo i na rowerze. Zielone światło w końcu się zapala, nasza kolej na przejazd. Trzeba przyznać, że jest całkiem klimatycznie.

Tunele poprzecinane są kilkoma krótkimi wylotami, z których możliwe jest zejście w kierunku morza. Na jednym z nich dostrzegamy niewielkie pobocze z wolnym miejscem. Na manewr zatrzymania się i zaparkowania po drugiej stronie jezdni w sporym ruchu nie ma szans, ale zawsze można przecież zawrócić w dogodnym do tego miejscu. Tak też czynimy. Na szczęście nikt nas nie uprzedził i miejsce wciąż jest wolne! Szczerze uradowani, schodzimy na dziką plażę. Nie należymy do osób praktykujących leżenie godzinami plackiem wśród dzikich tłumów plażowiczów, ale tego typu akcjom, kiedy jest tylko taka sposobność, oddajemy się namiętnie. Tym razem pozwalam sobie nawet dwukrotnie wskoczyć do szmaragdowo-turkusowej wody. I tylko trochę żałujemy, że nie mamy ze sobą maski do nurkowania, bo miejsce jest do wręcz tego stworzone, ale mówi się trudno. Na następny trip trzeba pomyśleć. Jest cudownie! :)

Wieczór spędzamy, jak można się już domyślić, wynajdując kolejną kapitalną miejscówkę z widokiem na morze. Ciepły przyjemny wieczór w doskonałym towarzystwie, zachód słońca, wino, a na koniec lody o smaku chleba z marmoladą. Od takich przyjemności można się naprawdę uzależnić! :)