Mimo pogodnego poranka, ze względu na nocne, obfite opady oraz niepewną prognozę pogody na popołudnie, zapowiadającą kolejne opady, postanawiamy zmienić cel i zrezygnować z zaplanowanej przez nas, poprzedniego wieczoru, długiej drogi. Nie odpuszczamy jednak zupełnie wspinania, szukamy jednak czegoś krótszego i w miarę blisko. Wybór pada na Via Giulie na Tor­re Orien­ta­le del­le Meisu­les dala Biesces, jednej z wież Selli. Droga biegnie po zachodniej, łagodniejszej stronie wieży, w pobliżu krawędzi oddzielającej ją od północnej ściany. Niewygórowane trudności i krótkie (~20min) podejście, czynią ją atrakcyjnym celem w ten niepewny dzień.

Podjeżdżamy w okolice Tor­re Orien­ta­le del­le Meisu­les dala Bie­sces, lokalizujemy cel i... no cóż, chyba trochę inaczej sobie to wyobrażaliśmy. Ściana, którą biegnie nasza droga nie robi zbyt wielkiego wrażenia.

Tak, to właśnie ten parch za kantem północnej ściany, po jego prawej stronie. Nie będzie to najpiękniejsza wspinaczka naszego życia. Pocieszamy się, rozpościerającą się za nami, wspaniałą panoramą na strzelistą część masywu Puez. Patrząc od lewej widzimy cały skalny grzbiet Pizes de Cier z najwyższym Grande Cir ⟨2592 m n.p.m.⟩, aż do Col Toronn i Sass da Ciampac po prawej.

Zamieniamy jeszcze parę słów z włoską parą, która parkuje obok nas. Wybierają się na tę samą turnię co my, ale z krótkiej rozmowy wynika, że nie będziemy sobie wchodzić w drogę. Nie tracąc więcej czasu, bezbłędnie odnajdujemy wyraźną ścieżkę podejściową i po mniej więcej dwudziestu minutach stajemy pod wybraną przez nas drogą. Startujemy z dużych głazów na prawo od krawędzi. Pierwsze cztery wyciągi można scharakteryzować krótko: to wspinanie w połogich, jeszcze nie do końca doczyszczonych (zgodnie z przewodnikiem) i w dużej mierze zalanych płytach, poprzetykanych często trawiastymi odcinkami. Szału nie ma. Co na plus w takim razie? Towarzyszące nam wokół widoki :-)

Droga startuje na lewo od żółtego pęknięcia, dzielącego wschodnią ścianę na dwie części. Po prawej mamy gładki i przewieszony teren (biegnie tu jakaś harda modernistyczna linia), natomiast po lewej nasza, bardziej przystępna część. Crux drogi znajduje się na pierwszym wyciągu. Po pierwszych metrach wspinaczki na lewo od wyraźnej płetwy docieram w kluczowe miejsce. Wbrew topo i radom Martyny, zamiast mokrym zacięciem wprost do góry, próbuję je ominąć gładką płytą po lewej. Nic z tego. Pozostaje pójść po rozum do głowy - wracam i idę już tak jak należy. Dalej już bezproblemowo, poza faktem, że nie znajduję pierwszego stanowiska i łączę dwa wyciągi w jeden, co komplikuje nam trochę komunikację. Na dwie kolejne długości liny zamieniamy się na prowadzeniu. Martyna przed wejściem w płytową formację na trzecim wyciągu.

Przed ostatnim, piątym wyciągiem ponownie się zamieniamy. Według przewodnika to najładniejszy fragment drogi. Trudno się z tym nie zgodzić. Wspinaczka drobną, odstrzeloną płetwą filara, zamykającego drogę, którym ponownie osiągamy "łąki szczytowe" sprawia mnóstwo przyjemności :-) Tym razem postanawiamy się już nie rozsiadać, tylko od razu schodzić do wodospadu, pogoda bowiem powoli się psuje.

Natomiast zatrzymujemy się przy wodospadzie, na... ablucje ;-) Zimna, orzeźwiająca woda ze źródeł Mur­frëitu dodaje nam nowych sił. Mamy jeszcze sporo trochę czasu do zachodu słońca, więc zamiast kisić się na parkingu, namierzamy atrakcyjną miejscówkę w krzaczorach nieopodal samochodu. Tam oddajemy się gotowaniu oraz przerysowywaniu dróg z przewodnika ;-) Po tych przyjemnościach, wraz z zapadającym powoli zmrokiem, możemy śmiało wracać do samochodu i na nasz parking.

Opuszczamy dziś grupę Selli, zwijamy się więc dość wcześnie. Ostatnie dwa dni, rezerwujemy sobie na jeden z najmniejszych i zarazem najbardziej malowniczych masywów w Dolomitach. Na prawdziwą "dolomitową perełkę" - jak pisze w swoim internetowym przewodniku wdolomitach.pl Wiesław Nikiel. Przed nami - i teraz również Wami - mały, wertykalny rekonesans w grupie Sassolungo.

Wspinanie filarem jest niesamowite i nadzwyczaj powietrzne. Szósty wyciąg, z którego można znaleźć w internecie sporo zdjęć, prowadzi ściśle ostrzem filara w ogromnej ekspozycji, mimo niewygórowanych trudności (za III) - jest spektakularny!

KLASYK!

Delektujemy się.

Do końca drogi zostały nam dwie długości liny (w tym kluczowy, przedostatni wyciąg za IV). Dzielimy się ostatnimi prowadzeniami dzisiejszego dnia po równo. Najpierw Martyna na szpicy.

Prowadzenie ostatniego wyciągu przypada mi. Końcówka wiedzie już łatwym terenem, który sprzyja robieniu zdjęć. No więc ten tego - nie oszczędzamy się ;-)

Pokonujemy finalny, poziomy odcinek delikatną grańką i stajemy na szczycie Kciuka Pięciopalczastego Szczytu! :-) To moja ósma droga w Dolomitach. Pokuszę się o stwierdzenie, że - biorąc pod uwagę otoczenie, urodę filara czy chociażby jakość skały - jedna z najładniejszych. Zresztą Martynie też bardzo przypadła do gustu - można więc powiedzieć, że zdecydowanie polecamy. Tym bardziej, że trudności dla każdego.

Na szczycie spędzamy kilka chwil. Roztacza się stąd bardzo ładny widok na masyw Marmolady. Nie mniej urokliwie prezentuje się również malutka Col Rodella.

Czas najwyższy się zbierać. Przed nami droga zejściowa poprowadzona zjazdami, a to często dodatkowe emocje. Pierwszym, blisko sześćdziesięciometrowym, zjazdem docieramy na przełęcz Forcella del Pollice. Dalej zejście prowadzi wejściową via normalle na Punta della Cinque Dita. Tu mamy trochę *problemów  z rozkminieniem "którędy dalej". Na schemacie drogi normalnej wygląda to mniej więcej tak, że gdzieś tutaj powinniśmy wtrawersować w ścianę po prawej. Nic tu jednak nie pasuje do tego opisu. Powoli sytuacja staje się odrobinę nerwowa. Miotamy się w tę i z powrotem ze schematem, zwracając na siebie uwagę jednego z kilku wspinaczy wracających z Pięciopalczastego Szczytu. Od niego dowiadujemy się, że wtrawersować należy w ścianę po lewej, a nie po prawej. To zmienia postać rzeczy. Trawers wiedzie mało przyjemnym terenem trójkowym, mocno eksponowanym. Jest tutaj parę stałych punktów, postanawiamy się przyasekurować na tym krótkim odcinku. W ten sposób docieramy do kolejnego stanowiska zjazdowego, którym zjeżdżamy do połogich płyt. Nimi schodzimy niespełna 100 metrów do kolejnego punktu. Stąd czekają nas ostatnie dwa zjazdy ścianą, dominującą nad schroniskiem Tony Demetz.

Zrzucamy zabawki w schronisku, wracamy na "Arenę" i oddajemy się przyrządzaniu obiadu. Nasz nocleg w wersji ekonomicznej (17€/os/noc z Alpenverein) nie obejmuje oczywiście posiłków. Ale co tam, liofy jak zawsze smakują obłędnie ;-) Wokół panuje niezwykły spokój, mamy jednak towarzystwo.

To nasz ostatni wieczór we Włoszech. Schroniskowym browarkiem w liczbie dwóch sztuk opijamy te fantastyczne, włoskie trzy tygodnie. Ależ ten czas zleciał! Ależ się przez ten czas wydarzyło, różnych miejsc odwiedziło. Pozostał nam już tylko ostatni akcent przed powrotem.

Wstajemy wcześnie. Chcemy spokojnie zjeść śniadanie i jako pierwsi wbić się w drogę. "Arena", jako plenerowy punkt śniadaniowy, plasuje się w absolutnym czubie, jeśli brać pod uwagę aspekty estetyczne. Nie wiadomo czy patrzeć do miski z kaszką, w kierunku Marmolady i Civetty w oddali, a może na naszą wczorajszą linię Filarem Północnym ;-)

Droga, którą wybraliśmy na pożegnanie z Dolomitami znajduje się dosłownie na wyciągnięcie ręki. Może trudno w to uwierzyć, ale podejście ze schroniska zajmuje zaledwie... 45 sekund ;-) W zasadzie są to, spięte w logiczną całość, dwie drogi Giuani da Iman i Spigolo Sud na dwie turniczki Sassolungo: Cobre i Guglie Cristine. Linia posiada gotowe stanowiska i jest całkowicie ubezpieczona przez samego Mauro Bernardiego. W przewodniku co prawda jest podane, że wystarczy mieć ze sobą tylko 6 ekspresów, na wszelki wypadek zabieramy jednak parę kostek i friendów.

Ruszamy tak jak sobie zaplanowaliśmy - pierwsi. Pierwszy spit, choć dostrzegalny z ziemi, jest dość wysoko. Zgrabiałe z zimna dłonie powodują, że czuję się niezbyt pewnie w czwórkowym terenie. Na szczęście jakość skały na tym odcinku jest idealna. Przekraczam szczelinę pomiędzy ścianką startową a właściwą turnią i po kilku metrach osiągam wygodne stanowisko. Ze stanu dobrze widoczny jest już charakterystyczny element drogi - czarna rura przecinająca ścianę, którą doprowadzana jest woda do schronu. Z tego miejsca odbijamy w lewo do czwórkowego kominka, którym wydostajemy się na ukośną rampę. Pokonujemy ściankę z trzema spitami i po lewej stronie znajdujemy drugi stan. Tym samym kolejny wyciąg za nami.

Trzeci, króciutki wyciąg zaczyna się trawersem, którym wydostajemy się za kancik. Wspinając się jego lewą stroną, po kilkunastu metrach, lokalizujemy kolejne stanowisko. Idziemy jak przecinaki, powiększając dystans między nami a zespołami, które wystartowały po nas.

Czwarta długość liny wyprowadza nas na szczyt turniczki Cobra, tym samym pierwsza część drogi, Giu­ani da Iman za nami. Z wierzchołka robimy 15-metrowy zjazd na dno wąskiego wąwozu. Nieco wyżej, już po stronie drugiej z turniczek - Guglii Cri­sti­ny, zainstalowana jest stalowa lina. Dopiero później dostrzegliśmy, że wszystkie zespoły zjeżdżają właśnie do niej, zamiast do wąwozu, znacznie przyśpieszając w ten sposób pokonanie tego miejsca. No, cóż w naszym zespole czystość stylu przede wszystkim ;-)

Ostatnimi dwoma wyciągami z wąwozu ponownie dzielimy się po równo. Pierwszy biorę ja. Ewidentnym filarem dochodzę pod przewieszkę, gdzie znajduję przedostatni stan. Po kilku chwilach moja partnerka dociera do mnie i zamieniamy się zabawkami. Kluczowy wyciąg ma przyjemność prowadzić Martyna. Omija przewieszenie lewą stronę, następnie napiera ścianką prosto w górę, by w kluczowym miejscu przewinąć się w prawo za kancik. W trudnościach (za V-, choć można odnieść wrażenie, że raczej więcej) brakuje spita, jest więc emocjonująco. Z góry docierają do mnie najpierw ciche głosy zwątpienia mojej towarzyszki, a po chwili Jej pokrzykiwania samo dopingujące: "Martyna jesteś silna! Jesteś mocna! Jesteś zajebista! Dajesz!” :-D :-D :-D Po czym, najpierw dostrzegam spadające w dół, niezidentyfikowane bliżej, białe "coś", które potem okaże się puchem z Jej kurtki ;-) a następnie okrzyk radości Martyny szczytującej na Giglii Cristinie! :-)

Uwalamy się na łące przy zatoczce z samochodem i z pozostałych zapasów przyrządzamy ostatni obiad na włoskiej ziemi. W międzyczasie łypiemy to na prawo - na Sella Towers, to na lewo - na "Długi Kamień", gdzie jeszcze przed paroma chwilami się wspinaliśmy, bądź po prostu - na panoramę masywów Odle oraz Puez przed nami.