ZWIEDZANIE

Na miejscu jesteśmy dość wcześnie rano, w chwili spokoju (jeszcze) oraz przyjemnym chłodzie, i tę porę zdecydowanie polecamy. Centralnym punktem Portovenere jest plac przy nadmorskiej marinie Piazza della Marina, z pięknymi - pełnymi pastelowych barw - fasadami kamieniczek i z nie mniej uroczymi drewnianymi, zielonymi okiennicami, tak charakterystycznymi dla południowych części Europy.

Nad placem i całym miasteczkiem góruje, osadzony na skale wzgórza, Castello Doria (Zamek Diora) - arcydzieło genueńskiej architektury militarnej. Zamek, będący jednocześnie twierdzą obronną, został zbudowany w połowie XII wieku. Odbudowywany w XVI i XVII wieku i tym czasom zawdzięcza swój dzisiejszy wygląd. W przeszłości należał do rodu Diora, jednej z najbardziej znaczących rodzin w całej Republice Genui. Poniżej zamku znajduje się romański kościół San Lorenzo z charakterystycznymi biało-czarnymi pasami.

Spacerując wzdłuż nabrzeża Portovenere, towarzyszy nam cały czas wspaniały widok na lazurowe morze oraz, co chyba najbardziej zaskakuje, na majaczące w oddali Alpy, a dokładniej Alpy Apuańskie, które mimo swej nazwy nie są częścią Alp, a Apeninów.

Prawdziwym symbolem antycznego miasteczka jest, znajdujący się na placu Lazzaro Spallanzani, Chiesa di San Pietro (Kościół św. Piotra) z XII wieku. Po jego prawej stronie można obejrzeć fundamenty poprzedniej konstrukcji, która się tam znajdowała. Przed kościołem znajdują się trzy tarasy, będące doskonałymi punktami widokowym.

Widok z tarasów kościoła zachwyca. W jedną stronę rozpościera się przed nami zatoka Golfo di La Spezia, w najbliższym otoczeniu wyrasta wyspa Palmaria, którą od lądu oddziela tylko wąska cieśnina. Przechodząc przez niskie przejście w kierunku północnym schodzimy do małej skalnej zatoczki, z której mamy wspaniałe widoki na, ciągnące się do Cinque Terre, potężne klify - w tym - ich fragment, interesujący nas wspinaczkowo. O tym jednak za chwilę ;) Na końcu zatoczki znajduje się Grotta dell'Arpaia, zwana również, na cześć poety Lorda Byrona, jego imieniem - Byron's Grotto. Malownicza grota, a właściwie cała skalna zatoka, utworzona ze srebrno-szarych skał, obmywanych turkusową wodą uznawana jest za prawdziwy skarb Portovenere. Zdecydowanie przychylamy się ku tej opinii :)

Główną ulicą Portovenere - Via Capellini, w cieniu starych, rybackich kamiennic, przy których sklepiki zachęcają do kupna regionalnych produktów, powoli wracamy do samochodu. Jest zachwycająco kameralnie. Na szczęście nie dotarła tu jeszcze masa turystów błądzących po uliczkach i oblegających nadmorskie kawiarnie i knajpy.

Podczas popołudniowego rozeznania okolicy trafiliśmy na dużą półkę pod szczytem urwiska Meraviglie, jakby żywcem wyciętą w skale, obrywającą się kilkusetmetrową przepaścią. Dojście do półki wiedzie stromą skalistą ścieżką stoku porośniętego krzakami i jest częściowo ubezpieczoną liną.

Byłbym zapomniał o Wielkim Wozie, który również towarzyszy naszemu wieczornemu wino-pólkowaniu, a tego zrobić po prostu nie mogę. I choć w sprzętu do takiej "zabawy" nie posiadamy, coś tam udaje nam się ustrzelić ;).

Po "czujnym" powrocie z magicznej, skalnej półki, zgodnie z radą otrzymaną w Rifugio Muzzerone, rozbijamy namiot - po zmroku i w miejscu niewidocznym z drogi. Przed położeniem się spać ciąg dalszy zabawy z nocnym foceniem ;)

Noc upływa nam dość niespokojnie, zwłaszcza Nuctei - ja standardowo śpię jak zabity, tym bardziej, że dzikiej, tropikalnej zwierzyny, której to napaści się spodziewam nocą, nie mam okazji bliżej poznać ;) Rano wstajemy dość wcześnie, by zwinąć namiot i spokojnie zjeść śniadanie w tych pięknych okolicznościach przyrody, nim ewentualne towarzystwo zjedzie się wspinać. Udaje się nam to doskonale zgrać czasowo :)

Z uwagi na coraz intensywniej operujące słońce postanawiamy przenieść się ponownie pod, odwiedzony dzień wcześniej, północny sektor Pilastro del Forte. Tu wspinamy się trzema drogami, które z uwagi na urodę możemy śmiało polecić każdemu. Najpierw Mini crack 6a, 16-to metrowa(!) rysa wyprowadza nas do półki w połowie ściany, skąd ze stanowiska pośredniego wybieramy sobie z kilku propozycji dwie: Le placche salmastre 5c i Il lamento della civetta 5c - bez sowy nie można stąd wyjechać przecież ;) Trudno powiedzieć która z tych "muzzerońskich szóstek" jest ładniejsza - mamy tu do czynienia z ciekawą rysa, jest mini przewieszonko, kancik, są krawądki – wszystko czego dusza wspinacza zapragnie. Na szczycie filara robimy jeszcze kilka zdjęć. W kadrze ląduje m.in. wieża, znajdującego się nieopodal nas Fortu Muzzerone, wykorzystywanego przez armię włoską w celach ćwiczebnych - o którym chyba jeszcze nie wspominałem w relacji.