Skitury w Beskidzie Żywieckim w dwóch odsłonach

Po inau­gu­ru­ją­cych sezon — oko­ło­sto­ko­wym turo­wa­niu przy ośrod­ku nar­ciar­skim Roháče – Spa­le­na oraz jed­nym, szyb­kim, noc­nym Skrzycz­nym, nade­szła pora ruszyć poza tra­sy. Z uwa­gi na pro­gno­zy pogo­dy i bar­dzo nie­sta­bil­ne warun­ki śnie­go­we w pierwszy weekend stycznia 2019 roku, (czwar­ty sto­pień zagro­że­nia lawi­no­we­go w Tatrach oraz trze­ci w Małej, Wiel­kiej Fatrze i w Niż­nych Tatrach) nie było mowy o pcha­niu się zbyt wyso­ko. W grę wcho­dzi­ły jedy­nie bez­piecz­ne warian­ty. A ponieważ gada­li, że w Beskidach również solidnie śnie­giem wal­nę­ło, że #pał­der­week­end, to spa­ko­wa­li­śmy szta­che­ty by prze­ko­nać się o tym na wła­snej skó­rze.

W sobotni wieczór, w męskim, trzyosobowym składzie, powłó­czy­li­śmy na Halę Lipow­ską. Start z ostatniego przystanku autobusowego Złatna Huta (uwaga! - zimą autobus dociera jeden przystanek wcześniej) przy którym na małym parkingu zostawiamy autko i heja w górę. Nasze nocne podejście wiedzie czarnym szlakiem, jedynym przetartym/przejeżdżonym przez skutery w okolicy. Miejscami łągodnie, miejscami ostro pniemy się w górę. Wzrok bardzo szybko przyzwyczaja się do ciemności w lesie, czo­łów­ki — choć oczy­wi­ście mamy - są nam niepotrzebne aż do hal Rysianki.

Nie zachodzimy na Rysiankę, bo i po co o tej porze. Skracamy sobie drogę, poniżej kapliczki bezpośrednio na Halę Lipowską. Ten odcinek mamy przyjemność przecierać i torować. Koło 22:40 docieramy do schroniska na Lipowskiej, gdzie czeka na nas, zaklepana podłoga na świetlicy ;-) Bufet o tej porze oczywiście jest już nieczynny, więc jedyne co nas czeka to własne, skromne zapasy.

Po nieśpiesznym śniadaniu w postaci schroniskowej jajecznicy z boczkiem - czekamy jeszcze na Tomka, który postanowił dołączyć do nas rano, torując nowy żółty szlak ze Złatnej na Halę Lipowską - ruszamy w kierunku Romanki. Schronisko na Rysiance tym razem tylko mijamy. Widoczność kiepska, ale nie ma co narzekać, bo klimaty wokół nas panują doprawdy baśniowe. Na wycieczkę widokową przyjedzie jeszcze czas ;-)

Z Rysianki schodzimy żółtym szlakiem przez Halę Pawlusią na Przełęcz Pawlusią, z której to z kolei, trzymając się brzegu lasu, przechodzimy prawym skrajem Hali Łyśniowskiej. Nią docieramy do Martoszki, będącej wypiętrzeniem w grzbiecie Romanki. Stąd już tylko kilka minut dzieli nas od Romanki 1366 m n.p.m. Musicie mi uwierzyć na słowo, że tak właśnie szliśmy bo prawdę mówiąc szliśmy "na pałę". Ot taki urok warunków panujących tego dnia ;-)

Romanka, to jeden z ulubionych spotów zaawansowanych beskidzkich turowców. Śmiało można ją stawiać w pierwszym rzędzie z powszechnie znanymi Pilskiem czy Skrzycznem. Szczyt choć jeden z wyższych w Beskidach, nie należy do widokowych. Mimo sporej wybitności jest całkowicie zalesiony. Tego dnia ma to dla nas oczywiście znikome znaczenie. Liczy się coś innego ;-) Tym razem chodzi nam o zjazd fajną linią z "Matterhornu Beskidu Żywieckiego", jak zimą bywa określana Romanka. Na szczycie nie zatrzy­mu­je­my się zbyt dłu­go. Ściągamy foki i prze­pi­namy się do zjazdu, podobnie jak połowa skiturowego wszechświatem (druga jest pewnie na Pilsku tego dnia). Czas na #romankaido w stronę Sobotni Wielkiej. Jazda!

Zjazd choć bardzo przyjemny nie należy do najłatwiejszych - przynajmniej dla mnie. Świeżego puchu jest tak dużo, że zjechac da się tylko stromymi ściankami. Łagodniejszym zboczem nie ma szans. Ja dodatkowo, jakby mi się nudziło, zaliczam wywrotkę z wypinką narty, co zaowocowało paruminutowym wygrzebywaniem się ze śniegu po szyje, a nastpęnie blisko półgodzinnym sondowaniem terenu w poszukiwaniu jednej z nart. Chwała Szymonowi za pomoc i skuteczność! ;-)

Zjazd kończymy przy "spychaczówwce", która - po ponownym zakłożeniu przez nas fok - łagodnie prowadzi nas w kierunku niebieskiego szlaku, na którym spotykamy naszych dobrych znajomych Martę i Rafała wraz z ekipą, podchodzacych z Sopotni. Oni na Romankę, my wracamy najpierw na Rysiankę, a następnie na Halę Lipowską. Dookoła nas zimowy świat baśni i magii, a także mgły i zamieci ;-)

fot. Tomek

W schronisku na Lipowskiej kolejne znajome twarze, tym razem Moniki i Grześka. Przepakowujemy porzucone przez nas wcześniej graty i odbudowujemy nadszarpnięte siły. Chłopaki raczą się kwasnicą i pierogami, ja nie potrafię sobie odmówić placków ziemniaczanych z gulaszem i grzanego portera (mocny jak siekiera!). A potem już tylko zjazd czarnym szlakiem, na miękkich nogach do Złatnej ;-)

Po nieco ponad godzinie melduję się na Rysiance. Czas wykręciłbym zdecydowanie lepszy gdyby nie ta "cholerna" pogoda. Zmusza mnie do zatrzymywania się (mimo braku aparatu) co kilka chwil na zdjęcie. Ależ jest sztos! Petarda! Trudno się zdecydować. Zobaczcie to. Nawet widać góry ;-)

od lewej: Mała Babia G. Babia Góra, Palenica, Pilsko, Trzy Kopce, Mechy

Romanka

Tatry Wysokie, Tatry Zachodnie, Niżne Tatry

Zachodzę do Schro­ni­ska na Rysian­kce na pomidorówkę i Brackie ;-) Piszę dzień dobry Martynie i oczekuję na przybycie Szymona, Bartka, Kuby i Czarka z Lipowskiej. Trochę mi się dłuży to oczekiwanie więc postanawiam wyjść na zewnątrz i pozachwycać się jeszcze okolicznościami przyrody. W międzyczasie spotykam Agatę i Bartka z zaprzyjaźnionego bloga My Way to Heaven ;-) Ucinamy sobie krótką rozmowę po czym oni znikają rozgrzać się do schroniska. Jak się później okaże to zaledwie początek całej sagi spotkań tego weekendu ;-) Ja tymczasem czekam sobie dalej, nie mam co narzekać. Dookoła mnie zapierające w piersiach widoki.

od lewej: Palenica, Pilsko, Trzy Kopce, Mechy, Tatry Wysokie, Tatry Zachodnie

Tatry Wysokie, Tatry Zachodnie, Niżne Tatry, Wielki Chocz, Orawska Magura

W końcu, mimo różnych zawirowań docierają chłopaki. Dzień kurde dobry! Z prób zaklepania sobie pięciu łóżek w pokoju, na tę chwilę udaje nam się klepnąć jedynie pięć miejsc na glebie w jadalni i jedną z szafek na graty. Ale na początek dobre i to ;-) Możemy ruszać w kierunku szczytu Rysianki. Tam rozkminimy jakiś zjaździk.

Mijamy szczyt by zatrzymać się na chwilę na Hali Koziorka na zachodnich stokach Szyndzielnego Gronia, grzbietu opadającego z Rysianki do doliny Żabniczanki. Tu "szał pał". Każdy lata w innym kierunki, zdjęcia, wygłupy, czysta radość. No, ale jak tu się nie cieszyć skoro jest tak cudownie. Największe wrażenie robią jednak "arboles penitentes" (drzewa pokutujące), czyli zasypane choiny. Prawdziwe cuda i magia!

Kostka czekolady i wjeżdżamy do lasu. Robimy zjazd do którejś ze stokówek, gdzie ponownie zapinamy foki i docieramy do zielonego szlaku biegnącego z Żabnicy Skałki na Rysiankę. Stąd wnikliwie penetrujemy wzrokiem zbocza Romanki i Hali Pawlusiej. Znajdujemy kolejną linię, po czym zimowymi wariantami szlaku podchodzimy na Halę Pawlusią. Tu chwila na odsapnięcie po podejsciu i widoczki.

Beskid Śląski - z lewej Czantoria(?), w centrum Barania Góra, po prawej Skrzyczne

Kolejny zjazd robimy upatrzoną wcześniej linią z Hali Pawlusiej do wyraźnego kociołka w kierunku Żabnicy. Po zjeździe zakładamy ponownie foki i lasem podchodzimy do znanego nam już szlaku zielonego z Żabnicy. Nim foczymy z powrotem na Halę Pawlusią. Bartek postanawia zjechać raz jeszcze. My natomiast kończymy i powoli człapiemy w kierunki Rysianki.