Droga normalna na tego tatrzańskiego kolosa jest długa, mozolna i niespecjalnie ciekawa. W związku z czym wcześniej ten kierunek mnie zupełnie nie pociągał – wręcz przeciwnie – opierałem się każdej – nawet niewinnej – propozycji tej żmudnej odysei. Czytaj dalej ›››
Droga Kutty na Batyżowieckim Szczycie, wytyczona przez F.Kutta i 0.Rada, w sierpniu 1956 roku, uchodzi za perełkę tatrzańską w swojej klasie. Wspinaczka pięknymi, litymi płytami i zacięciami, do tego południowa wystawa – to wszystko sprawia, że wrażenia z drogi zapadają na długo w pamięć. Czytaj dalej ›››
Tatrzański klasyk droga Stanisławski na Wołowej Turni, wraz z Staflovą i paroma innymi „rzeczami”, była ledwie jedną z alternatyw wyjazdu. Czytaj dalej ›››
Po przygodach dnia poprzedniego „na” oraz „po” wspinaczce na Galerii, nasz plan zakładał przeniesienie się z Doliny Ciężkiej do Mięguszowieckiej i Grań Żabiego Konia. Czytaj dalej ›››
Nie pamiętam już kiedy dokładnie w mym umyśle, wryło się głębokie pragnienie zmierzenia się ze słynnym, magicznym urwiskiem Galerii Gankowej. Czytaj dalej ›››
Zacząć wszystko należałoby od tego, że jak sobie coś ubzduram, to wołami nie ruszysz. I tak właśnie z tym Gerlachem było. W głowie jedno, żadnych vodców, żadnych smyczy, żadnych Batyżowieckich czy Wielickich Prób. Czytaj dalej ›››
Z mocnymi planami wejścia na dwa szczyty należace do Wielkiej Korony Tatr – Pośrednia Grań Ławką Dubkego oraz Baranie Rogi od schroniska Tery’ego, w zestawieniu następującym: Pati, Cowboy, Janek i ja, docieramy najpierw do Starego Smokowca, potem kolejeczką wyjeżdzamy na Hrebieniok dla zaoszczędzenia czasu by w końcu wkraczyć na czerwony szlak Doliną Zimnej Wody. Czytaj dalej ›››